HEGEL
Myśl Hegla – olbrzymie przedsięwzięcie, polegające na stworzeniu wielkiego systemu filozoficznego zawierającego wszystkie zagadnienia opartego na jednej uniwersalnej zasadzie. Swoją filozofię oparł w zasadzie wyłącznie na spekulacjach odcinając się niemal całkowicie od wiedzy(jedyną, którą wykorzystał była historia).
Podzielał on przekonanie Fichtego, że to rzeczy są pochodnymi myśli. Uważał, że bez idei nie byłoby bytu. W każdej dziedzinie badań kładł szczególny nacisk na to, co ogólne unikając tego, co szczegółowe, jednostkowe. uważał byt za coś zmiennego. Tak tłumaczył różnorodność świata materialnego. Łamał tym samym panujące od wieków przekonanie, że absolut jest czymś niezmiennym, trwałym. Odrzucając Platona, opowiedział się po stronie Heraklita i Arystotelesa. Każdy stan bytu według Hegla logicznie wynikał z poprzedniego.
Naczelnym prawem logiki według filozofa było prawo dialektyczne: każdemu prawdziwemu twierdzeniu odpowiada nie mniej prawdziwe przeczenie, każdej tezie antyteza, z których potem wyłania się synteza. Wychodząc z tego prawa doszedł do powszechnego prawa bytu: za każdą postacią bytu idzie jej zaprzeczenie. Uważał sprzeczność za najgłębszą naturę.
Przechodzenie bytu od tezy, poprzez antytezę do syntezy uznawał za naturalny rozwój. Dowodził, że takim właśnie trójrytmem rozwija się świat.
NEOHEGLIZM
Koncepcje filozoficzne inspirowane dorobkiem G.W.F. Hegla, rozwijały się od końca XIX i początku XX w., początkowo na gruncie recepcji heglizmu, przyjmując filozofię ducha i odrzucając dialektykę. Neoheglizm został zapoczątkowany ok. 1865 pismami J. Stirlinga i T.H. Greena w Anglii. Uważali oni, że to, co powiedział G.W.F. Hegel, będzie obowiązywało w nadchodzącym stuleciu. Odrzucili jednak z jego poglądów panlogiczne i dialektyczne rozwinięcie systemu. Większość angielskich i amerykańskich neoheglistów przekształciła heglizm w spirytualizm, w filozofię personalistyczną i teistyczną. Oprócz wymienionych do neoheglistów tego kresu należeli: F.H. Bradley, J. Royce, G. Gentile. Mianem neoheglizmu przyjęto także określać kierunek filozoficzny rozwijany głównie w Niemczech w latach ok. 1900-1930, proponujący zbliżenie filozofii do tzw. filozofii życia. Jego twórcami byli m.in.: W. Dilthey, R. Kroner.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz